Witamy w watasze - Sherlock!

MOTTO: Heroes don't exist.

IMIĘ: Ten basior nosi dosyć rzadko spotykane imię Sherlock i nie posługuje się raczej przezwiskami.
PRZYDOMEK: Jak wyżej wspomniane, Sherlock nie preferuje nazywania go w jakikolwiek inny sposób niż pełnym imieniem, a ksywką, której już szczególnie nienawidzi, jest Sherloś.

PŁEĆ: Basior, bez dwóch zdań!

WIEK: Siedem ponurych wiosenek spędził już na tym świecie.

RANGA: Sigma, bo cóż by innego?

STANOWISKO: Detektyw, preofesjonalista w swoim fachu.

CHARAKTER: Sherlock jest taki, jaki jest i - przede wszystkim - nie lubi zmian. Bardzo szybko myśli, a w swojej pracy posługuje się techniką dedukcji. Z reguły nazbyt szczery, dosyć ponury, a czasami, ale to już rzadziej, sarkastyczny. Nie lubi wader. Podchodzi do nich z należytym dystansem, a najczęściej po prostu nie zwraca na nie uwagi. Jest typowym samotnikiem, dosyć nieufnym i z lekka aspołecznym, który nienawidzi porażek i nigdy nie zaprzestaje dokształcania się w kierunku detektywistycznym. Ma świetną pamięć i nie zwykł nikomu wybaczać z taką łatwością, z jaką robią to niektóre wilki. Jeżeli coś przeoczy, bardzo często robi sobie wyrzuty sumienia. Nie lubi rozmawiać, no - i co tutaj jest chyba najważniejsze - to socjopata, który potrafi zepsuć dosłownie każdą więź między wilkami, czasami przypadkiem, czasami specjalnie. Można śmiało powiedzieć, że jest nieprzewidywalny, chociaż nigdy się nie posuwa do zabicia kogoś bez potrzeby. Jego umysł jest jak wielki magazyn, a sam Sherlock potrafi wytrzymać bez snu nawet kilka dni, jeżeli jakaś sprawa nie daje mu spokoju. Jest prawdziwym geniuszem, ale nie działa na własną rękę, zawsze ma kogoś wyżej; kogoś, kto zleca mu zadania, a Sherlock i tak nie wszystkie wybiera. Raczej nie używa swoich mocy, uważa je za błąd genetyczny, bo wciąż nie może przekonać się do sił nadprzyrodzonych.

Ogólnie, to bardzo trudno mu coś wmówić, bo opiera się na własnych doświadczeniach - a ma ich naprawdę sporo, toteż wie często dużo więcej, niż inne wilki mogłyby się spodziewać. Łatwo się uzależnia, a jeżeli się czegoś podejmie, to za nic nie odpuści; dopnie swego za wszelką cenę. Ma też swoje zwyczaje, jak na detektywa przystało. Poluje zawsze na zwierzynę tego samego gatunku i potrafi nieźle nawybrzydać w kwestii stanu upolowanego mięsa. Wilk tak szczegółowy, dokładny, punktualny i bystry jak on nie znosi pracować w rozkojarzeniu i pośpiechu, chociaż potrafi to robić jak nikt. Wyłapuje najdrobniejsze szczegóły i zapisuje je w swojej pamięci, potrafi na ich podstawie określić zwyczaje danego wilka, gdzie mieszka i sypia a nawet czy ma partnerkę. Są wilki, które uważają go za wzór do naśladowania, czasem nie zmieniają nawet zdania po tym, jak poznają socjopatyczną stronę tego basiora, bo z reguły widać tylko tą wykształconą i genialną. Nie przepada za towarzystwem, bywa wredny, irytujący a nawet wkurzający. Miewa trudności z rozpoznawaniem emocji u innych i nie lubi, gdy ktoś uświadamia mu, że popełnił błąd i wskazuje dobrą drogę, chociaż czasami trochę mu to ułatwia.

GŁOS: Twilight

APARYCJA: Sherlock jest szczupły i zwinny, ma puszysty ogon i gęstsze futro na karku i szyi, a także przydługą grzywkę opadającą na jasnoniebieskie, może błękitne oczy, które w zależności od oświetlenia mogą wydawać się szare. Na jego czarnym pysku widnieje jeszcze ciemniejsze pasmo ciągnące się od oka w dół i kończące się mniej-więcej na linii paszczy, przypominać może ono łzę, ale to też zależy od tego, w jakim nastroju jest basior. Przeważnie pręga ta jest prosta, ale gdy Sherlock robi sobie wyrzuty sumienia, że czegoś nie zauważył, zdaje się, że pasmo jest pofalowane. Jego sierść, chociaż czarna, łączy w sobie trzy odcienie tego mrocznego koloru, jaśniejsze i ciemniejsze. Nos tego osobnika charakteryzuje się tym, że pod wpływem chociażby odrobinki światła, na jego wierzchniej stronie pojawia się biała plamka.

HOBBY: Sherlock czasami nuci coś pod nosem, układa proste melodie, jednak tylko wtedy, gdy jest sam. Poza tym za jego hobby można uznać samą pracę tego basiora, uwielbia rozwiązywać ciekawe sprawy.

HISTORIA: Cóż, historia tego samca jest raczej pospolita, typowa. Żył sobie w spokoju jako samotny geniusz w jakiejś watasze, jedynej, która go przyjęła, aż w końcu wybuchła wojna zwrócona przeciwko wilkom. Wataha rozsypała się, a on został zmuszony do tułaczki po świecie. Nie przyłączał się wtedy do żadnej grupy wilków, ale pomagał im w kwestiach zagadek, które go naprawdę zaciekawiły. W końcu jednak natrafił na tutejsze tereny i Watahę Milczącego Przeznaczenia, gdzie postanowił zatrzymać się na dłużej.

RODZINA: Miał brata, Mycrofta, ale nie wie, co się z nim stało i jakoś bardzo się tym nie przejmuje. Rodziców nie pamięta, sam nie wie, dlaczego, ale nawet nie próbował ich sobie przypomnieć.

PAMIĄTKI: Ciemniejsza pręga ciągnąca się od oka w dół to podarunek od matki, tylko tyle mu po niej zostało. Rodzicielka dała ją Sherlockowi, żeby łatwiej było go zrozumieć; pasmo to bowiem falowało, gdy basiora przepełniały negatywne emocje lub smutek, a było proste, gdy on był obojętny, skupiony lub zły na siebie.

SYMPATIA: Nie ma, a jak wyżej wspomniane, jego nastawienie do wader zbyt pozytywne nie jest.

KONTO: 130 punktów

CIEKAWOSTKI: 

- To wrodzony geniusz;

- Na podstawie drobnych szczegółów potrafi określić wiele informacji o danym wilku;

- Ma swoje zwyczaje, jednak nikt nie wie o nich zbyt wiele;

- Jest lekko aspołecznym socjopatą;

INNE ZDJĘCIA: -

UMIEJĘTNOŚCI: Sherlock bardzo szybko biega i cechuje się wspaniałymi zdolnościami przydatnymi przy wykonywaniu swojej pracy, ale jego słabością jest to, że nie skacze tak wysoko, jak by chciał i niezbyt dobrze wychodzi mu posługiwanie się mocami.
ŻYWIOŁ: Woda
MOCE: 

- Potrafi chodzić po wodzie;

- Może przywołać deszcz, jeżeli tego chce;

- Umie wytworzyć ogromną falę, nad którą jednak nie potrafi w pełni panować i może ona wyrządzić parę szkód.

STATYSTYKI:

Siła: 15|Szybkość: 20|Zwinność: 15|Wytrzymałość: 20|Moc: 5|Skoczność: 5|Ukrycie: 30

KONTAKT: Ayavo [H]